Οι 9 μάσκες - (Άνα Ζουμάνη)

by Ana Zumani Πέμπτη, Απριλίου 26, 2018 0 comments

Σκηνή ιαπωνικού θεατρικού «Νο» με τις εννέα «Σίτε» (πρωταγωνίστριες) και ο χορός
(Τα κείμενα του Νο είναι ποιητικά και αποσταγματικά)

Σίτε 1:
Είμαι η φιλόσοφος. Συνάνθρωπε, βλέπεις το ένα χιλιοστό κομμάτι της ύπαρξής μας... Αν μπορούσες να μας δείς ολόκληρες, δεν θα μας αναγνώριζες...

Σίτε 2:
Είμαι η πολυμαθής. Τι θα πει «γελοίο;!;». Εκείνο το κομμάτι της αληθινής μας ύπαρξης που η ζωή μας αναγκάζει να εγκαταλείψουμε...

Σίτε 3:
Είμαι η κοκέτα. Να μπορείς να παίζεις με τη ζωή, είναι τέχνη... Υπάρχουν αρκετά διαλείμματα για την κωμική σου σοβαρότητα...

Σίτε 4:
Είμαι η πολύπλοκη. Χωρίς τις μάσκες μας είμαστε μόνο μάσκες... σε απλότητα διαστρεβλωμένες και υπερβολικά κατανοητές για την κοινή λογική...

Σίτε 5:
Είμαι η χορεύτρια. Είμαι η χάρη και η αξιοπρέπεια, όμως...  δεν θα έπρεπε ποτέ να νιώθω και να σκέφτομαι... αυτό χαλάει την τέχνη μου... όμως πρέπει και να ζήσω...

Σίτε 6:
Είμαι η τραγωδός. Οι τραγωδίες μου είναι η κάθε στιγμή... και ο ποιητής μου δεν γεννήθηκε ακόμη...

Σίτε 7:
Είμαι η ποιήτρια. Όσο σκέφτομαι σιωπηλά είμαι ποιήτρια... όπου αρχίζει να αποτυγχάνει ο άνθρωπος με την ύλη του, εκεί αρχίζει να ηχεί καθαρά η θεϊκή ψύχή...

Σίτε 8:
Είμαι η ζωγράφος. Μέσα μου ζει ο ιερός ζωγράφος... το μάτι μου... το μάτι μου αντανακλά τα πράγματα του Κόσμου...  όμως από το μάτι ως το χέρι είναι πολύ μακρύς ο δρόμος... ανθισμένα λιβάδια μαραίνονται και γίνονται έρημος...

Σίτε 9:
Είμαι η κοινωνική. Δείτε! Μέσα μου κλαίει συνεχώς ένα κακοποιημένο παιδί... όμως το θρόϊσμα του μεταξιού μου πνίγει το κλάμα του.

Ο χορός:
Βλέπετε το πρωτόγονο χάος των χρωμάτων μας; Είναι αυτό πού είναι... Είναι...  και ζει χωρίς ιδέα.

Οι Σίτε αποχωρούν περνώντας από το Χασικαγκάρι (μια στενή γέφυρα, πάντα στα δεξιά της σκηνής). Ο χορός φεύγει μπροστά από τη γέφυρα του φούι.

Άνα Ζουμάνη